Het filmbal. In 2019 danste ik er nog de sterren van de hemel.
Toen werkte ik als zzp-er voor Eye. Daarna kwam corona, raakte ik veel opdrachten kwijt waaronder bij Eye. Ik maakte een vrije val, krabbelde weer op – maar ik heb nooit meer voor Eye gewerkt.
Reünie
Eindelijk is er nu weer een Filmbal en het thema is iets hips met Future en zilver. Nee, silver – alles in eigentijds Engels. Het voelt als een reünie, veel ex-collega’s heb ik toen ik weg was nooit meer gezien. Die hebben dan bijvoorbeeld ineens een baby van een jaar of een totaal nieuwe functie.
Tegelijkertijd valt iets anders op: hoe goed Eye erin slaagt om jonge mensen aan zich te binden, daar is -weet ik van binnenuit- hard aan gewerkt. Eigenlijk hebben de jonge mensen het overgenomen, ze domineren de dansvloer, de muziek, het beeld sowieso. Hoe mooi! Ook mijn eigen dochter is er, zij werkt nu ook in de filmwereld, ik zie hoe goed ze past.
Af en toe kom ik vrienden van mijn leeftijd tegen die wat verdwaasd en ongelukkig rondlopen. De muziek te hard, de mensen te veel, het is te druk overal. Voor mijzelf is het teveel een reünie om verdwaasd te zijn. Maar ook ik hou het niet vol tot het einde. En mijn plannetje om lekker lang te gaan dansen komt ook in de verdrukking, letterlijk.
Het voelt wat wonderlijk om weg te gaan terwijl mijn dochter nog blijft. Dat je de future de future laat, en zelf rustig op het pontje een andere toekomst tegemoet.
