Dierlijk primitief

‘Gaat het wel over?’ vraag ik aan mijn therapeut.

De oude man uit Amstelveen glimlacht mysterieus.

Klaagzang

Dierlijk primitief. Zo heeft hij net het gevoel van het lege nest samengevat. Mijn vrienden worden het zo langzamerhand wel een beetje zat en jullie bloglezers denk ik ook. Ja, je kinderen zijn uit huis. Ja, dat is wennen. Verder nog iets meegemaakt?
Mijn therapeut betaal ik om toch maar weer naar mijn klaagzang te luisteren. Een raar soort verdriet vind ik het, totaal iets anders dan rouw of liefdesverdriet. Het is natuurlijk heel gezond en ook fijn dat mijn drie meisjes zo goed op hun eigen hoefjes staan. Gelukkig maar.
‘Het leven gaat niet over gelukkig worden,’ zegt de man uit Amstelveen, ‘Het gaat over be-leven. Alles doorvoelen wat er is.’ En hij raadt me aan een fotoboekje voor de jongste te maken, een soort samenvatting van de laatste intensieve jaren op de Haarlemmerstraat, waarin we samen heel hard opgroeiden.
Eenmaal thuis denk ik: dat moet natuurlijk in mijn geval een blogboekje worden in plaats van een fotoboekje, een soort collage van onze avonturen samen. Het is een goed project om haar lange reis te overbruggen. Al valt het niet mee: bij herlezing merk ik pas goed in hoeveel blogjes ze opduikt. Dit gaat een erg lang project worden, een soort krabben in de wond. Maar goed, wel het soort ritueel waar de man in Amstelveen op doelde natuurlijk. Be-leven.

Dat het overgaat, zegt de man uit Amstelveen uiteindelijk. Maar hij kijkt erbij alsof hij nog veel meer wil zeggen – en dat ook weer inslikt. Dat is de shit met therapeuten en met alles eigenlijk: je moet het altijd maar weer zelf doen.