Meisjes waren we, maar grote meisjes.
Op zoveel plekken waren we met elkaar en al zo lang en zo vaak. Een perfect trio. En vandaag bracht de trein ons met 300 kilometer per uur door de sneeuw naar Parijs.
Paskamerfeestjes
Dat komt, de man van één van ons had zijn vrouw ons cadeau gegeven: een volledig verzorgd lang weekend met haar vriendinnen naar Parijs. ‘Kijk niet op een wijntje of een museumpje meer of minder.’ Een van de beste cadeaus ooit.
Dus daar gingen we, door de sneeuw over de grands boulevards. Naar het hotel dat je altijd zoekt in Parijs en nu ineens gevonden hebt. Meteen al lunchen bij Chartier, waar nou eens een keer geen rij staat. Verdwalen in de passages, maar ook in een enorme lingeriewinkel en bij Galeries Lafayette. Paskamerfeestjes bouwen. Daarna hollen voor het restaurant en dat is dan weer de plek waar een film met Jack Nicholson en Dianne Keaton is opgenomen, waar ze je foto’s van laten zien tijdens de oesters en de illes flottantes.
Maar kostbaarder dan dit alles is de tijd. We appen normaal dagelijks met elkaar en mailen wekelijks. Maar twee van ons staan op het toneel en hebben het altijd zo druk, dus we zien elkaar amper. Nu kunnen we non-stop urenlang bijpraten, lachen, zingen, roddelen, of gewoon naar elkaar kijken. Net als toen we die meisjes waren – die we nog steeds zijn natuurlijk. Maar dan mooier, sterker, en er op een of andere manier in geslaagd om – in de woorden van Jacques Brel- ‘être vieilles sans être adultes’.
