Een Bloem

Ik weet nog dat ze geboren werd. Aan de Brouwersgracht, boven de coffeeshop.

De buren hadden ook net een dochter en noemden haar Amber. ‘Ik wil ook een Amber,’ zei mijn man begeesterd. Het werd een Bloem.

Powered by fantasy

Je zou alle beginnende ouders een Bloem gunnen. Zo’n baby die jou helpt, in plaats van andersom. Die kijkt met stille verwondering, de wereld als toverbal. Alles een beetje mooier. Maar ook een kind met haar voetjes op de grond, een klein Stiertje die heel goed krijgt wat ze wil, powered by fantasy.
En nu is er ineens een jonge vrouw met de naam Bloem. Een vrouw met een baan, een huis, een rijbewijs, een vriend. Nog steeds gedreven door de enorme kracht van haar verbeelding.
Soms weet ik ineens niet meer wie van ons de oudste is, wie van ons de wijste.
Soms schaam ik me dat we haar op deze brandende, kapotte wereld hebben geschopt. Zelfs voor een hoopvol iemand als zij niet echt te doen.
Ze redt het op die fantasie, denk ik, die tilt haar op en drijft haar.
Want dit weet ik wel: als het maar enigszins mogelijk is, zijn het de Bloemen die deze wereld gaan redden.

Morgen is ze er al vijfentwintig jaar, Bloem.
En ben ik vijfentwintig jaar moeder. Maar dat is weer een ander verhaal.