Geen wit paard

Dit is niet de prins op het witte paard.

Sterker nog: als ik in een zwak moment, tijdens vakantie of zo , te zwijmelend begin te kijken, vindt hij het juist heel ongemakkelijk.

Planeet

Hij is een man met een enorm leven buiten mij. Onafhankelijk, autonoom, soms bijna op een andere planeet. Bij vlagen verstaan we elkaar niet goed, soms botst dat. Vooral door mij eigenlijk want ik ben bijna overdreven alert op ‘vanzelfsprekendheden die vanzelfsprekend worden.’ Dat zijn de woorden van mijn therapeut en volgens hem de allergrootste relatie-valkuil. Ik wil absoluut niet in welke valkuil dan ook vallen. Of nog erger: als een omgekukelde tor op de bodem van die kuil liggen en denken: hoe ben ik hier in vredesnaam beland?
Ziehier de niet meer zo prille liefde als je vijftigplus (in zijn geval zestigplus) bent.
Nu mijn kinderen uit huis zijn, veranderen er dingen tussen ons. We kunnen bijvoorbeeld vaker zomaar even bij elkaar langs, zonder dat het meteen een date is. Ik moet oppassen dat ik me in dit nieuwe vacuüm niet teveel aan hem ga vastklampen, maar gelukkig heeft hij dus dat hele leven buiten mij al, zo zat hij de afgelopen tien dagen op het Filmfestival van Cannes (maar hij belde elke dag).
Hij is lief, had ik dat al gezegd? Van de zeldzame soort: onbaatzuchtig, zacht, open. Hij is grappig – ik ga zijn droge humor steeds meer waarderen. Hij is nieuwsgierig en dynamisch en snapt alles van kunst maken en kunst leven. Hij houdt van lekker eten en van al mijn vrouwelijkheid. Hij is mijn lieve schatje en morgen is hij jarig, hoera!