Mokken in de heksenkring

Leave gaps in your stories. That is where life emerges.

Nee dat is geen kalenderspreuk, dat zei de opperheks.

Leave gaps in your stories

Ik was met de heksen in het bos. Het was de maan van de wedergeboorte, ook nog met een maansverduistering. En toen zei de opperheks dat dus. Leave gaps in your stories. Laat je verhalen los. Voor iemand met een bedrijf dat ‘Anna van Praag boeken en verhalen’ heet, is dat vloeken in de kerk. Ik bedoel, als we de verhalen niet meer hebben, wat dan wel?
Dus ik zat daar te mokken in die heksenkring en te denken ‘jaja’ als er weer een van de heksen werd verlicht en zei: ‘Ik leef al jaren zonder verhalen.’ De opperheks is in haar dagelijkse leven een getrainde zenboeddhiste, dus dan weet je het wel.
Ondertussen was er geen maan te zien in het bos. Eerst omdat het nog te licht was, en daarna omdat de maan er gewoon niet was. In plaats van dansen in het maanlicht, kwam er een man met hond dwars door onze heksenkring en moest ik bijna huilen van dat gedoe met die verhalen loslaten. ‘Sorry,’ zei ik aan het einde tegen de opperheks. Waardoor de opperheks en ik op het stoepje voor haar deur belandden. De andere heksen gingen naar huis maar ik had geen haast. De opperheks rookte een sigaretje – een sigaartje was ook heel passend geweest – en ik zei: ‘Soms lijkt het wel alsof ik al gepensioneerd ben.’ ‘Maar dat pik ik niet van je,’ riep de opperheks gepassioneerd en ik dacht o ja, dat is een stom verhaal, waar is de ‘gap’?

Waardoor ik uiteindelijk toch wat vrolijker vertrok. En terwijl ik zo dwars door de stad fietste, van Noord naar Zuid, kwam eindelijk de maan tevoorschijn, heel groot, en verlichtte mijn pad. Dat was op zich een goed verhaal.