Ik deed een tijdje een cursus, iets voor schrijvers die, getroffen door door corona, nieuwe dingen moesten leren.
Als ik het zo opschrijf klinkt het als iets van de sociale dienst, maar dit was dus een cursus van het Letterenfonds. Het heette ‘literair podcasten’ en dat podcasten bleek nog een enorm ding, met scenario’s en loglines en alles.
Iebel
Ik gooide me erin. De afgelopen maanden werd iedereen om mij heen iebel van mijn geklets over podcast dit en podcast dat. Maar nu heb ik dus wel een plan ontwikkeld, voor een eigen podcast, en dat plan mag ik in juni gaan pitchen. Met de andere schrijvers die die cursus deden en hun plannen.
Bij een pitch hoort een teaser. En zo’n teaser moet je dus niet gezellig met je telefoontje thuis opnemen maar in een studio. Dus daar zat ik samen met de beroemde acteur die ik gestrikt had en wiens identiteit ik nog even verborgen houd (maar onderweg naar de studio wilden meerdere mensen met hem op de foto). Die acteur, maar ook de regisseur en de technicus, iedereen was druk bezig met mijn idee. Er waren koptelefoons, een groot mengpaneel en ikzelf zat blozend van de opwinding aan de andere kant van de tafel. Soms heb ik zo’n dag dat ik denk dat wij mensen allemaal spelen dat we leven, wonen, eten, werken. Je weet wel, zoals kleine kinderen spelen dat ze eten koken, of dokter zijn. Bloedserieus.
Je had ons moeten zien!
Je had ons moeten horen!
