Bitterzoet

‘Er staan hier nog vierhonderd boeken van je,’ zegt de Griek, ‘Nederlandse boeken, niemand wil ze hebben.’

Zo halsoverkop ben ik indertijd uit Spanje vertrokken, naar een veel en veel kleiner huis, met achterlating van van alles en nog wat.

Warm bad

Een warm bad. Ook al is het zeven jaar geleden, iedereen in het dorp kent en herkent me nog, valt me om de hals. Bij buurvrouw Belen worden we onthaald op een echte Spaanse plattelands barbecue van zelfgemaakte bloedworst en koteletten van haar eigen varkens en schapen. Eva en Gerardo maken hun mooiste kamer in de oude molen voor ons in orde, die is gelegen aan een lange kronkelweg in een dal waar zoveel vogels zingen.
Montefrio is beeldschoon! En mijn oude huis op de berg ligt daar nog even prachtig. De Griek die het van ons heeft gekocht, is druk aan het klussen, we lopen brutaal naar binnen.
Maar naast alle fijne herinneringen van vrienden op bezoek en blije kinderen op de patio, hangt er hier ook een soort doem. Dat de dagen soms zo lang waren en zo stil, zo stil. Dat zwalkende gevoel als je ergens niet echt kunt wortelen… Ik probeer het J uit te leggen maar hij ziet het al.

Ziel

En ook: de ziel is uit het huis. De enorme trampoline waarop de kinderen altijd ’s nachts naar de sterren lagen te kijken is weg, net als de fijne lange bielzen tafel waaraan we eindeloos zaten. Het huis zucht en steunt en de Griek zegt dat er niet tegenop te klussen is. Maar hij kan het niet verkopen, want er is geen water.
Geen water! Onze fijne bron, altijd zo rijk, waar we uit dronken, ons zwembad mee vulden en die ons hele huis van koel water voorzag, is opgedroogd. Een heel groot probleem in meerdere huizen daar, alles zo droog nu.
In het dal bij Eva en Gerardo is nog wel water en daar ligt ook, diep verscholen, de blue lagoon. Een watervalletje met een meertje, edelsteenachtig groen. Ook dat staat veel lager dan vroeger, maar je kunt er net nog zwemmen. En de dingen ritueel van je afwassen

‘Jij was altijd zo aan het ploeteren,’ zeggen de buren. Eindeloos aan het heen en weer rijden om de tent draaiende te houden, soms over doodenge bergweggetjes, zo gevaarlijk met sneeuw en ijs.
Ik rijd ze nu weer, die weggetjes, in de stralende zon, met lieflijk Montefrio in mijn achteruitkijkspiegel.