Down memory lane

Ik stuurde het kleine huurautootje de onverharde bergweg op – al was “weg” misschien een te groot woord. Hoger en hoger.

‘Pas op,’ zei J, maar ik moest kiezen tussen vaart maken om te kunnen klimmen of voorzichtig de kuil in de weg tackelen. Mijn hand ging automatisch naar de versnelling, leer mij die bergen kennen. Soms is het gewoon keihard gassen.
Maar nu ben ik er. Midden tussen de olijfbomen, heel ver van alles. Bij vrienden in de bergen van Montefrio. Montefrio? Montefrio! Daar woonde ik zes jaar lang met veel lief en ook veel leed, daarvandaan vertrok terug naar Amsterdam, zeven jaar geleden inmiddels.
Er ging iets mis met dat afscheid. Ik, die altijd zo van rituelen houd, ging ervandoor als een dief in de nacht, met een paard, een kat, en twee verwarde kinderen (de derde en de man zaten al in de Amsterdamse herberg, ons nieuwe project). Ik zwaaide de verhuizer uit en draaide me om, zonder zelfs maar dag te zeggen tegen mijn lieve Spaanse buren.
Al die jaren durfde ik niet terug. Wilde ik niet, kon ik niet, weet ik veel. Maar nu woon ik inmiddels weer langer in Amsterdam dan ik in Montefrio woonde en ineens wist ik: het is tijd. Tijd om prachtig Montefrio opnieuw in mijn hart te sluiten, tijd om terug te reizen naar al die herinneringen, tijd ook om J te laten zien, ruiken en voelen waar zo’n belangrijk stuk van mijn leven zich afspeelde.
‘Ik rijd,’ zei ik bij Malaga Airport. Dat moest, ik wilde aan het stuur, zelf de route terug vinden, zelf de afslagen kiezen. Ik herinnerde me alles nog en soms ook helemaal niet, het was het ene moment alsof ik er gisteren nog reed en het volgende moment was alles alweer nieuw.

En dat was nog maar het begin. De komende dagen ga ik Montefrio niet uit, sterker nog: ik duik er middenin.