Onverwoestbaar

Toen ik afstudeerde, vroeg ik of mijn moeder haar beroemde kipsalade wilde maken voor alle gasten op het feestje na afloop.

Dat deed ze en ze kocht er meteen een schaal bij.

Turquoise

Die schaal was turquoise, net als mijn overige servies en van een prachtige kwaliteit aardewerk. Mijn moeder kocht hem impulsief in een winkel in de Utrechtsestraat, zonder naar de prijs te kijken. Later vertelde ze me dat hij schokkend duur was geweest, maar dat ze zonder te verblozen toch maar had afgerekend. Op eenzelfde manier kocht ze ook eens kussens bij Hotel New York. ‘Zulke fijne kussens…. Ach, zijn ze te koop, doe er maar twee.’ Vijfhonderd euro. Ze deed alsof ze niet heel erg schrok, schreef een cheque uit en heeft er nog jaren veel plezier van gehad, van die prinsessenkussens. Maar suf was het wel, ook omdat mijn moeder blij vlagen geen cent te makken had en wij kinderen dan zelfs een beetje moesten bijlappen.
Maar die turquoise schaal dus. In tegenstelling tot de rest van mijn turquoise servies overleefde hij zes verhuizingen waaronder die naar Spanje en terug, zat jaren in de opslag tijdens onze Afrikareis en nu staat hij dus in de Pijp. Ik gebruik hem vaak op dinsdag als ik open huis heb voor alle kinderen. Paar stukjes verf eraf inmiddels maar dertig jaar later nog steeds onverwoestbaar. En mooi!

Dan wil ik haar zo graag bellen en zeggen: ‘Mam, weet je nog die ene schaal, die hele dure van toen ik kipsalade wilde….’