Hoe zou mijn leven zijn als ik een winkelmeisje was?
Ik ben de afgelopen paar jaar al herbergier geweest, juf, taartenbakker, gespreksleider en kantoorchickie. Dus waarom dit niet?
Frans, Engels, Duits en Spaans
In mijn oude straat zit mijn lievelingswinkel. Ik kom daar al sinds de winkel bestaat, dat is meer dan vijfentwintig jaar en ik ben vrienden geworden met Simone die de winkel runt. Toen corona er was en alles dicht, was die winkel mijn vaste hangout, want Simone is er altijd. Alleen in juni niet op zondag. Dus nu mag ik een paar keer op haar winkel passen, in ruil voor kleren.
Gisteren was de eerste keer. Er kwamen vaste klanten maar ook veel toeristen. Ik werd aangesproken in het Frans, Engels, Duits en Spaans en gaf elke keer antwoord in die taal, alsof het heel normaal was. Op een geven moment waren er urenlang twee vrouwen uit Berlijn binnen. Hun perfecte idee van een citytrip: eindeloos kleren passen. Ze trokken de halve winkel aan – en ik alles maar weer zo netjes mogelijk ophangen en opvouwen. Gelukkig kochten ze ook veel, de halve dagomzet kwam door hen. Ik had mijn handen vol aan alle alarmen, pinautomaten en voorraden en durfde niet naar de wc en zelfs geen koffie te maken want dan was de winkel onbeheerd.
Alleen heel af en toe was er niemand binnen, als het begon te regenen bijvoorbeeld. Dan staarde ik door het raam naar buiten, naar alle mensen die door mijn Haarlemmerstraat liepen op deze pinksterdag.
En de hele dag zag ik mezelf in alle spiegels – en vond dat ik eigenlijk nieuwe kleren moest. In de loop van de dag verzamelde ik een stapeltje om te passen. Maar toen de dag voorbij was, was ik te moe daarvoor, met pijn aan mijn voeten.
