Zo is de wereld echt

Je maakt een holletje en daarin voel je je veilig. Dat holletje noem je huis of bubbel of boek. Daar ben je onaantastbaar.

Maar dat is natuurlijk schijn.

Verraderlijk fijn

Gelukkig ben ik nogal goed in safe spaces maken. Dat begon denk ik al bij de sekte van mijn ouders. De Landrover waarin wij over de wereld trokken was ook zo’n veilig holletje. Het gezin sowieso. Maar ook de bubbels met mijn vrienden zijn verraderlijk fijn. Zo denk ik met enige regelmaat dat ‘iedereen’ van boeken houdt en voor abortus is. Om maar eens wat te noemen.
Mijn boeken zijn het altijd. Veilige plekken. En ik heb er eentje gemaakt van mijn nieuwe huis. Dus daardoor kon ik de afgelopen tijd het leven prima aan: zodra ik opstond, was mijn huisje daar met al mijn spulletjes en kleurtjes, en vervolgens dook ik nog dieper onder in de wereld van mijn boek.
Maar laatst zag ik op Facebook een artikel uit de Volkskrant over een non-binair iemand. De nare reacties onder het stuk schokten me, omdat in mijn wereld (waar ik de Volkskrant ook toe reken) gender helemaal geen issue is. O ja, dacht ik. Dit is de wereld echt.
En ook heb ik een doodenge buurman. Het ging slechts over mijn kattentrap maar zijn berichtje kwam als wat mijn zus noemde ‘een klap in je gezicht en een stomp in je maag’. Mijn middelste dochter wilde de man kapotmaken en ikzelf hoorde me tegen een andere buurman op hoopvolle toon zeggen ‘Misschien gaat hij wel dood.’ Zo erg was het dus wat hij zei, ik ga het hier niet eens herhalen, maar nog nooit in mijn leven ben ik zo naar uitgescholden.
Deze man is eigenaar van veel huizen om mij heen, onder andere van het huis hieronder, hij probeert al tijden het lieve meisje dat daar huurt op angstaanjagende manier weg te pesten, er is deze week al twee keer politie bij geweest. Als zij weg is, wil hij daar zelf gaan wonen. ‘En dan ga jij dus verhuizen,’  zei een vriendin nuchter tegen mij. En ik dacht o ja. Zo is dat met veilige plekken. Ze bewegen.

En dat ik erover kan schrijven.