Zo wijd als de zee

Het eerste jaar empty nest is voorbij. Hoe vulde ik het?

Het eindexamen van de jongste, alsof het gisteren was. En meteen daarna allebei naar een ander huis, ik ineens na bijna dertig jaar weer alleenwonend.

Ik schreef

Ik schreef. Een nieuw boek dat schreeuwde om geschreven te worden. Ondertussen zocht ik nieuwe en oude vrienden op, probeerde elke dag met iemand een echt gesprek te hebben. Ik  overzag lichtelijk bezorgd mijn inkomsten na corona, zocht nieuwe klussen. Ik schreef. Op dinsdagen kookte ik de sterren van de hemel voor alle in het land aanwezige kinderen en aanhang, in het weekend en ook af en toe doordeweeks deed ik fijne dingen met J. Er bleef nog steeds veel tijd over. Ik schreef. Ik herinnerde me wat een wijze collega meteen na de scheiding tegen mij zei: ‘Je kunt nu even een tijd niet echt schrijven, je hoofd is te vol.’ Ik schreef natuurlijk toch door, twee boeken in vijf jaar. Maar de ruimte was nu zo wijd als de zee. Ik schreef. Op stille momenten wachtte ik tot het lege nest zou wennen, ik wacht nog steeds. Maar ik schreef. Ik leerde mijn nieuwe buurtje en buren kennen, dwaalde elke dag over de Albert Cuijp. Ik schreef. Het duurde lang voordat ik mijn verhaal vastpinde, ik verzamelde, dacht, droomde. En ik schreef. Het wonder gebeurde: ik kukelde door het papier, ik was op de toppen van mijn kunnen.

Versie drie ging gisteren naar de uitgever, die met open armen stond te wachten. Nu volgt nog meer redactie, eindredactie, maar het grootste werk zit erop. Ik ben leeg, vervuld.