Helemaal mezelf

‘Ik ben in een wereld waar ik helemaal mezelf kan zijn,’ zei het tienjarige jongetje.

We waren op de zomerschool, ik was weer een boek met ze aan het maken.
Ik ging naast het jongetje zitten. Het was erg warm en de kinderen waren moe. ‘Er zit een luik in het dak,’ zei de jongen desgevraagd, ‘zo eentje waar een trap uit valt. Daarboven is het het heelal. Ik vlieg erdoorheen, de lucht is mijn adem. Ik kan eten wanneer ik wil, slapen wanneer ik wil.’
Daarna legde hij zijn hoofd weer op zijn armen.

Vrouw van de wereld

Deze week realiseerde ik me dat ik, misschien wel voor het eerst van mijn leven, helemaal alleen voor mijn geld zorg. Er is geen studiebeurs om op terug te vallen, geen kinderbijslag, geen goed verdienende partner in huis. Alleen ik. Dat voelde wel goed, stoer.
En er is ook iets anders. Na een jaar leeg nest begin ik aan mezelf te wennen. Ik kook lekker eten voor mezelf, ga in bad, lak mijn nagels. Voor mezelf. Ik ga naar de Apple winkel en koop, als vrouw van de wereld, een gloednieuwe laptop. De oude begon steeds te roken als ik moest Zoomen of zelfs bij Chrome, dat kan niet als je van het schrijven leeft. Ik koop ook er ook een mooi haagseblufkleurig hoesje bij.
Weer thuis ga ik meteen weer hard aan het werk. Daarna bak ik een appeltaart voor een jarig kind, en ’s nachts slaap ik diep en rustig onder frisgewassen lakens. Soms samen met de leuke man, maar meestal alleen. Misschien gaat het najaar weer moeilijk zijn – maar nu is het licht. De lucht is mijn adem.