Ik dacht dat ik superwoman was. Ik was het niet.
Ik had een klus aangenomen, iets met culturele beleidsteksten schrijven. Heb ik toch nog wat aan mijn studie kunstbeleid. En bovendien: van alleen maar prachtige boeken kan ik niet leven.
Misselijk
De deadlines hadden zich na mijn weekje Texel opgehoopt als schuimwolken op het strand na de storm. Ik dacht dat doe ik gewoon, om 7 uur achter de laptop en dan bijna non-stop doorschrijven tot een uur of 10 ’s avonds. Die dingen kan ik.
Dag twee werd ik al wakker met vet veel hoofdpijn. Rillend schreef ik door. Ik stopte alleen om paracetamol te nemen en een keer om iets van fruit te kopen – al was ik eigenlijk misselijk.
Op straat kwam ik de beroemde kunstenaar tegen die ik nog ken van vroeger. Hij zag er stralend uit, had net weer even een film gedraaid, zei hij, en nu ging hij nog een paar weken naar Portugal. Ik vertelde iets over waar ik mee bezig was en de beroemde kunstenaar glimlachte meewarig. ‘Dat soort teksten heb ik heel lang geleden afgeschaft.’
Ik vind het leuk, wilde ik zeggen, en belangrijk. Ik zei niks, mijn hoofd bonkte te hard.
Later kreeg ik van de buurjongen een reuzencourgette uit de schooltuinen, dat was leuk voor het dinsdagdiner.
Of nee, dat was ook al niet waar. Ik kreeg die courgette van zijn moeder. ‘Hij gaat heel erg boos worden als hij weet dat ik hem aan jou heb gegeven,’ zei ze erbij, ‘maar ja, hij houdt helemaal niet van courgette.’
