‘Ik neem je vanavond mee naar het spookslot,’ zei Mr. Horror.
In De Efteling dus. Dat slot gaat tegen de vlakte, na 45 jaar. En Mr Horror alias J had gehoord van zijn vrienden dat er daarmee een bijzonder horrormonument verloren ging. Daarom wilde hij het nog even bewonderen. Want – en nu komt het – hij was nog nooit in De Efteling geweest.
Eftelingmuziekje
Terwijl ik… Toen ik aan kwam lopen en het Eftelingmuziekje hoorde, begon ik al te lachen. En die lach ging de hele avond niet meer van mijn gezicht. ‘We beginnen waar je hoort te beginnen,’ zei ik, ‘bij het Sprookjesbos.’ Dus liepen we langs de paddenstoelen en de rode schoentjes. J. bleef overal naar elk verhaal luisteren, maar ik sleurde hem mee. ‘Er is nog zoveel meer.’ De Eftelingelfjes in de waterlelies, de Droomvlucht. J was ondertussen echt ontroerd. ‘Wat heb ik veel gemist in mijn leven.’ Het Spookslot dus, het heksenpaadje tussen de oude bomen. Ik moest al die tijd plassen, maar zelfs daar nam ik geen tijd voor. De Fata Morgana, Villa Volta. En toen stonden we ineens bij de Vogel Rok, de achtbaan in het donker.
Ik heb iets raars met achtbanen. Als kind was ik zo’n dare devil, een kermis kon mij niet wild genoeg zijn, maar ergens toen ik moeder werd, ben ik dingen als achtbanen eng gaan vinden. In tegenstelling tot mijn kinderen. Zodat ik degene werd die achterbleef, met alle tassen en de camera.
‘Kom,’ zei J en deze keer was hij het die mij mee sleurde. Er was zowaar geen rij, dus voor ik het weet zat ik in dat karretje. Hup, het donker in, de diepte… help!
Oké, een dare devil was ik nog niet. Het kostte me al mijn kracht om rustig te blijven, me eraan over te geven. Maar ergens, heel diep verstopt, juichte er iets in me.
