Sandaaltjes uit, sokken aan. Glittersokken.
Ik zie in mijn kast geen enkel paar zonder glitters. Zelfs toen de dochter zich op een dag zorgen maakte over dat ik geen pantoffels aan wilde en ze me daarom dikke sokken cadeau gaf, zaten er nog glitters op. Vrienden weten sowieso dat glittersokken een welkom cadeau zijn, ze gaan namelijk heel snel stuk.
Pathetisch
Glittersokken voelen een beetje pathetisch als je 55 bent, net zoals de bloem in mijn haar die nu alweer een paar jaar weg is. Ik weet niet of het iemand is opgevallen maar ik probeer nu al een tijdje mijn kledingstijl te veranderen in classy/stylish/Kopenhagen-met-hippie-elementen.
Maar wel met glittersokken. Het heeft iets te maken met de retro poster die ik net op de deur naar buiten heb geplakt. Boulevard des rêves brisés. Zodra ik de deur van mijn eigen veilige wereld uitstap, is het daar: al mijn bibberende idealen, verdwenen geliefden, voorbije dromen, het is een leegte met daarin blauwdrukken van wat was, dierbare mislukkingen en de alweer vergeelde successen, en natuurlijk het ongewisse geploeter van het nu.
Maar dat je van je gebroken dromen voorstellingen kunt maken, dat je ze tentoon kunt stellen op het podium in de eigen individuele show van je leven, met jezelf als grootste fan. De scherven oprapen en koesteren, al snijden soms je vingers open. Dat vier ik op glittersokken.
En soms ook niet natuurlijk. Master of Glitter ben ik nog lang niet.
