De studenten zijn er weer. Ze kwetteren en kakelen en fonkelen.
Als je ziet hoe vol de stad is en hoeveel mensen er dus in passen, dag en vooral ook nacht, dan lijkt corona net een verre, rare droom.
Hallo Intreeweek
Hallo Intreeweek! De OV-fietsen razen je voorbij, overal hobbelen van die groepjes, behoorlijk brak zo aan het einde van de week. Ik beland ’s avonds op de NDSM-pont, aan alle kanten omringd door feestklanten, glitterjurkjes en glitterrokjes zo kort, hakjes en shiny ogenschaduw, een en al gebabbel, gelonk, een en al nieuwe vrienden voor het leven. En een en al drugs, constateer ik samen met de oudste dochter, met wie ik een avondje decent naar een voorstelling was. ‘Echt allemaal?’ Dat on-ladylike gelurk aan flessen wijn zie je natuurlijk, maar verder? Ach ja, als ik in die ogen kijk, dan zie ik het ook. En dochter wijst me ook op een manier van lopen waaraan je ziet dat… Mdma, ecstasy, keta, ik word meteen een beetje de moeder van allemaal, wil die verhitte hoofdjes aaien, een sjaal om die koude schoudertjes op de winderige pont.
Maar waarom zou ik eigenlijk? Ze zijn volwassen, deze jongens en meisjes, losgelaten in de grote stad, nu gaat alles beginnen. Schreef ik daar niet zelf een heel verwachtingsvol boek over? Hoe groot is de liefde: jong en studeren in Amsterdam, met alles voor het eerst.
De ambulances razen inmiddels ook af en aan, de hele stad is in de overdrive. Maar in mijn huis is het stil. Twee straten verderop vond ik zelf een huis tijdens mijn eigen Intreeweek. Dat weet ik nog goed en ook de feesten, ja ook het kotsen, en hoe volwassen ik mezelf vond. Met terugwerkende kracht geef ik mezelf een knuffel. 
still uit trailer van Hoe groot is de liefde: https://vimeo.com/287104289
