Waar ben je nou, waar ben je toch?
Ik vroeg me dat af toen ik langs de woonboot reed van Monique, die nog niet zo lang geleden aan ALS is overleden.
Ik heb het ook vaak met mijn moeder. Die is dus nu ergens anders, in een onstoffelijke wereld. Hoe is dat, wat maken ze mee, de doden?
Horror
Al zo lang ik me kan herinneren, ben ik bang om in slaap te vallen. Als klein kind zat ik soms de halve nacht rechtop, rillend van paniek. Dat je ineens – baf – weg was, ergens, en als je wakker zou worden daar niks meer van wist. Blackout. Alle controle kwijt. Dat zwarte niks-en-toch-niks vond ik je reinste horror.
En nog steeds eigenlijk. Soms lig ik mezelf wakker te houden, me vastklampend aan de geliefde die rustig naast me ligt te slapen. Ik wil niet, ik durf niet. Lang leve Netflixen en boekjes lezen tot je ogen er bij dichtvallen.
Vannacht werd ik even wakker van de regen, en viel ook weer in slaap. En toen ik vervolgens weer wakker werd, dacht ik, nog net niet hardop: niks bijzonders eigenlijk, dat slapen.
Die zin bleef me bij vandaag. En nu denk ik het voor de doden: niks bijzonders eigenlijk, dat doodgaan.
Is dat zo? Dat vind ik bijna jammer. Ik wil eigenlijk dat het ongelooflijk bijzonder is daar aan de andere kant. Schitterend, grenzeloos, niet te te voorspellen of voor te stellen. Ik wil zelfs dat het eng is, op een manier zoals een vrije val dat is.
Ach mama, ben je daar?
