Tijd. Aandacht. Dat zijn de belangrijkste dingen die we hebben.
Dat zegt mijn vriendin J. We kennen elkaar al sinds we samen Spaans studeerden, ruim 35 jaar geleden.
Roadtrip
We zijn samen drie volle dagen op Terschelling, in een lief huisje met een bedstee dat Mari heet. Er zijn nogal wat dingen gebeurd de laatste tijd, er is iets met rouw. We praten. We praten nogal veel. Eigenlijk zijn deze dagen op Terschelling een soort eindeloze roadtrip van gesprekken en landschappen. Strand, bos, kwelders, zon, regen, wind. En de luchten. De grijze, rose, oranje, rode luchten boven ons. Zie je dat, mama, zie je de lucht? Kijk mama de lucht, appt mijn eigen dochter, van ver maar dan ineens zo dichtbij.
Mijn vriendin trakteert op doodenge fietsen, van die elektrische monsters die bijna lijken op scooters, af en toe signaleren we walgende blikken van voorbijgangers. Wij snappen ze, normaal in Amsterdam haten wij ook op dit soort fietsen. Maar nu zoeven wij voorbij, in onze eigen rit door tijd, liefde, levens. We schrijven namen op het strand, daar waar de golven ze wegwassen. We huilen een beetje, we lachen, worden boos. We eten in restaurantjes waar we ook al niet ophouden met praten, geen moment. We stoven het lamsvlees van de boer naast ons huisje. We praten. We gaan samen in bad. We praten. We heffen het glas. Op jou. Op ons. Op leven. 
