Het gebeurt voor je ogen, razendsnel. En dan bedoel ik niet: kleine meisjes worden groot.
Ik bedacht dat tijdens het dinsdagdiner. Op dinsdag is hier nog steeds open huis voor alle kinderen en hun vrienden. Het is een goed soort eetcafé voor kinderen van 17 tot 25.
Dierenbuddy
Deze week waren er alleen meiden. Ze renden stuk voor stuk binnen, blij om even een goed bordje eten te hebben, en gingen ook tijdig weer weg want allemaal moesten ze vroeg op.
De een – harde werker met een kantoorbaan – was aan het denken over samenwonen. Nummer twee was nogal opgewonden omdat ze voor haar studie haar eerste bacterie gekweekt had, lichtgevend nog wel. ‘Kijk, hij is vandaag geboren,’ liet ze de foto’s zien. De volgende zat vol verhalen over de klas van 7-jarigen waar zij als piepjonge juf voor staat. Een andere meid, al jaren worstelend met haar mentale gezondheid, was nu heel stoer begonnen als dierenbuddy en liet ook al foto’s zien: van de hond van de oude dame die zij ging helpen verzorgen. Mijn eigen middelste, die in rap tempo de wetenschap in aan het rollen is als bioloog, had koppijn van door de microscoop turen de hele dag. Maar ze had ook geweldig nieuws; ze mocht een paar maanden meehelpen als researcher van luiaards in Costa Rica. En de oudste runt op dit moment een Spaans filmfestival en kletste, terwijl haar telefoon geen moment stopte met berichtjes, over sterallures van buitenlandse gasten en vroeg zich hardop af hoe ze genoeg flessen wijn koud kreeg voor de première in Tuschinski.
Ik voelde al die kracht zinderen en knetteren om mijn ronde tafel. Nee, dat was geen geval van kleine meisjes worden groot. Dit was: jonge vrouwen nemen de macht.
