‘Ik heb een posse,’ verzuchtte ik tegen J die allang in bed lag. Om vervolgens vrij manisch aan het ratelen te slaan over hoe de avond was geweest.
De Kinderboekenweek start en de griffels zijn uitgereikt. Er is een idioot misverstand dat mensen die in de jeugdliteratuur werken zelf ook kinderlijk zijn. Dus kregen wij jaar in jaar uit op het Kinderboekenbal het gekwezel van Kinderen voor Kinderen voorgeschoteld, en presentatoren van het Jeugdjournaal.
Kinderboekenmensen
Ik wist dus niet wat ik kon verwachten van de ‘avond met een gouden randje’ zoals het kinderboekenbal ineens heette. Maar ik ben nog steeds postcoronagelukkig van dingen die we kunnen vieren. En ik vind het schrijven vaak eenzaam genoeg, terwijl het zo’n grote wereld is eigenlijk. Schrijvers. Illustratoren. Boekhandelaren. Bibliothekers. Uitgevers. Recensenten. Influencers. Redacteuren. Bemiddelaars. Vertalers. ‘En het leuke is: ik ken ze bijna allemaal,’ ratelde ik tegen J, ‘ik ben nooit op een feest waar ik zoveel mensen ken.’ J vond dat geloof ik aandoenlijk klinken. Maar het was, ongelogen, het beste feest sinds jaren. Alles klopte: de ruimte, de deejay die waanzinnig mixte, de zangeres die ook entertainer was. Er was goed licht, de hele tijd vuurwerk. ‘En dan de queens,’ riep ik tegen de slaperige J die inmiddels het licht uit had gedaan. Dat er dus een serieuze dragshow was, waar iedereen van uit zijn dak ging. Met heel veel dansen. Ik was op een gegeven moment zonder drugs zo euforisch dat ik iedereen ging omhelzen. ‘Want de kinderboekenwereld is dus echt geweldig, er zijn er op een of andere manier amper mensen met te grote ego’s. Kinderboekenmensen zijn eerlijke mensen, weet je, en met zoveel empathie.’ Ik geloof dat op dat moment J al in slaap was gevallen, al humde hij nog een paar keer enthousiast met me mee.
De volgende ochtend zei hij dat in zijn droom mensen voortdurend over ‘posses’ aan het praten waren. 
