Jonge vrouwen nemen de macht, schreef ik in mijn vorige stukje. En dat is niet alleen in Nederland.
Dertien jaar geleden. We waren op wereldreis en logeerden in Iran, bij nieuwe vrienden. Overrompeld waren we, door de tover van Isfahan, de ‘schitterende stad van God’.
Ik wil leven
Het gezin dat ons liefdevol ontving had twee dochters, met eentje ben ik nog steeds in contact. Als de deuren dicht waren, hadden we serieuze gesprekken. Ik citeerde een van hen hier in mijn blog: ‘Als je een jongen leuk vind, kan je hem spreken op de universiteit en misschien in een of ander koffiehuis. Maar nooit, nooit kan je ook maar een seconde met elkaar alleen zijn. De controle is overal. Je moet er niet aan denken wat er gebeurt als ze je betrappen met elkaars hand vast. En het wordt steeds erger Ik wil een sluier dragen, want ik ben moslima. Ik houd van Allah. Maar zoals we ons hier moeten inpakken is verschrikkelijk. Zie je niet hoe ik erbij loop? Ik wil zo graag mijn eigen kleren kiezen, ik wil leven!’
Inmiddels, en niet voor de eerste keer, gaan dappere jonge vrouwen daar de straat op met de leus ‘Vrouwen, leven, vrijheid!’ De aanleiding is de gruwelijke moord op een jonge vrouw die haar sluier niet netjes op had. Ja, de controle is overal. Zelfs mijn toen nog kleine meisjes werden indertijd op straat aangesproken op hun blote beentjes. Ondanks al die controle zijn er nu grote protesten, via dappere telefoonbeelden de wereld in geslingerd.
Het Iraanse meisje van toen is inmiddels dokter en heeft zelf een dochter. Ik durf haar niet een bericht te sturen, weet niet of ik haar in gevaar breng. Ik durf niet eens haar naam te noemen. Maar ik hoop dat ze dit leest als ik het straks post op social media, dat ze het door google translate haalt. Lieverd, jullie zijn niet alleen. Wij, vrouwen aller landen, staan achter, naast en om jullie! 
