Het gaat echt heel goed met het lege nest.
Mijn leven vormt zich opnieuw, als alleenwonende vrouw met vrienden, werk, liefde. En niet te vergeten met mijzelf, ik ga mij steeds leuker vinden.
Poes, bank, dekentje
Zestien maanden geleden, pal na haar eindexamen, vloog de jongste dochter uit. Zeventien was ze toen nog maar, inmiddels is ze negentien. En ook zij doet het goed. Reizen, werk, vrienden.
Deze donderdag komt ze weer eens bij me op de bank hangen. Dekentje erbij, poes, tv dinner en wat Expeditie Robinson bingen. Zoals we het laatste jaar altijd deden op donderdagavond. Ook toen had ze het al reuze druk, maar donderdagavond hield ze vrij voor mij, de poes en de bank.
En het is alsof dat gisteren was. Zo vertrouwd, zo makkelijk. Beetje kletsen over de dagelijkse dingen tussen het tv-kijken door, ik misschien nog wel meer dan zij. Zelfs de poes weet alles nog, vindt haar vaste plekje tussen schoot en deken.
Maar na een paar uur moet de dochter toch echt nog uit werken, iets met ADE. En daarvoor gaat ze nog even naar haar vriendin, en misschien nog even iets met een andere vriendin… Ineens krijgt ze haast. Ik zwaai haar vrolijk uit als ze wegrijdt (ze moet echt haar fietslicht laten repareren).
De poes springt van de bank, ik zet de tv uit, de bordjes naar de keuken. De leegte valt in stukjes uiteen. 
