Mijn bovenbuurjongens verhuizen naar Koh Phayam. Al weken zijn ze aan het pakken, regelen, stressen.
Ik herinner dat ook nog.
Alles gaat door
Ruim vijftien jaar geleden was ik even oud als die jongens en emigreerden wij ook: klaar met Amsterdam, de wereld lonkte. Om je hele leven in een land in te pakken en op te ruimen, is ontzettend veel gedoe en ontzettend spannend. Toen de jongens vandaag eindelijk wegreden met de taxi, de hond achterin in een bench, rende ik eromheen om foto’s te maken. ‘Dit moment moet je vastleggen,’ zei ik steeds, ‘jullie voor je Amsterdamse huis, hoe jullie nu vertrekken.’ Ik herinnerde me nog heel goed hoe wij indertijd met de Landrover de dijk af reden, alle vrienden en familie in de achteruitkijkspiegel, wild zwaaiend. Acht jaar later zou ik gedreven door heimwee terugkomen – maar dat wist ik toen nog niet.
Nu zag ik het van de andere kant. De jongens waren nog geen halfuur weg of de nieuwe bewoners begonnen hun huis opnieuw in te richten, ik hoorde gesjouw en getimmer. Zo gaat dat dus. Jij gaat weg, maar alles gaat gewoon door.
Later zat ik op mijn overdekte balkonnetje van mijn lieve huisje, waarin alle lichtjes brandden. De poezen balanceerden op de reling. Het regende heel hard en ik keek naar de verlichte ramen aan de overkant. Herfst. Amsterdam. Nacht.
Soms moet je weggaan om thuis te komen.
