Maria was here

Morgen ben je jarig. Maar je bent daar zelf niet bij, voor de derde keer alweer. 

Maria was here. Ik  zie mijn moeder nu steeds voor me toen ze mijn leeftijd had.  Ze woonde aan de Amstel, had een praktijk op de Weteringschans. Net als bij mij nu waren de kinderen net uit huis. 

Precies de goede dochter

Vaak dronken we even een koffietje in de Utrechtsestraat, waar ik nu bijna dagelijks doorheen fiets. Even vrolijk bijkletsen, drukke moeder en drukke studentendochter. Het cafeetje is er nog, wel met een andere eigenaar. En ook de boekwinkel Zwart op Wit waar we samen vaak kwamen – en zij zonder mij nog veel vaker. Alsof er ergens op een boom ‘Maria was here’ staat gekerfd. Haar stappen, haar aandacht, haar krachtige energie. Altijd vol interesse naar mijn drukke leven, nooit iets terugvragend. De moeder van de Weteringschans is de moeder die ik liever om me heen heb dan de uit het lood geslagen versie die later kwam. Maar allebei die moeders hadden datzelfde onvoorwaardelijke. Vriendinnen van haar mopperden wel eens, als ik bijvoorbeeld weer maanden in het buitenland zat, op een gegeven moment zelfs jaren, met kleinkinderen en al. Maar mijn moeder zelf gaf me nooit het gevoel dat ik een slechte dochter was. Integendeel: bij haar voelde ik me altijd precies de goede dochter. Nog steeds. 

Maria was here. Zelfs als de letters zijn vervaagd. Of zoals iemand laatst Toon Hermans citeerde:
Ik zal nog altijd grapjes met je maken,
we zullen samen door het stille landschap gaan.
Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken,
raak je mijn hart nog duidelijker aan.