Ik had een boekpresentie op een stoere plek en ik was er zelf niet bij.
Nu ben ik ook maar 1 van de 79 schrijvers van het boek en ook maar heel klein, een lichtgewicht. Maar dan is het natuurlijk juist stoer om erheen te gaan.
Poetin en Oprah
Journalisten. Oude, jonge, door de wol geverfde. Frénk van der Linden stelde een boek samen dat ‘In de spiegel’ heet. De journalistenspiegel dus. En omdat ik soms voor kranten, boeken en tijdschriften verhalen van anderen opteken, mocht ik erin. Ik maakte er een bescheiden stukje over bescheidenheid van. In het boek lees ik dat Ischa Meijer placht te zeggen: ‘Het zijn uw woorden, maar het is mijn verhaal’. `Maar als ik iemand anders’ verhaal opschrijf, ben ik eerder een medium die het verhaal channelt.
Graag had ik gisteren geproost met geweldige collega’s die mensen als Poetin en Oprah hebben geïnterviewd. Niet omdat ik nou zelf graag Poetin of Oprah zou interviewen, wel omdat ik die journalisten bewonder, net als de onderzoeksjournalisten. Daartussen staan in een boek en in het echt is gewoon vet.
Maar ik was er niet.
Het was namelijk ook dinsdag, mijn vaste open huis voor alle kinderen, deze keer waren er 14 aanmeldingen. Terwijl ik lichtelijk verhit mijn ontplofte keuken in topversnelling liet draaien, visualiseerde ik de journalisten met de champagne. Ik schonk mezelf een whiskey in.
