De Dood danste rond deze week.
Van de ene vriendin overleed de pleegmoeder, van de andere de schoonmoeder. Met een derde vriendin sprak ik over andere, nog verse rouw.
Mierenhoop
Ook ging ik op de koffie met een lieve vrouw die gestopt was met de chemo,. Ze straalde een kalme schoonheid uit, wat ik wel bemoedigend vond. Dat de dood ook rustig kan zijn, als een gestage boottocht over een rimpelloos meer, steeds verder en verder weg. En misschien kwam het doordat ik anijsblokken gekocht had, maar daarna zong het de hele tijd in mijn hoofd van varen we naar de Overtoom, drinken we zoete melk met room.
Het was dus een week op het scherpst van de snede, zonder ruimte voor oppervlakkige gesprekken. Sowieso vermors ik nog niet zoveel tijd meer, alsof je met het ouder worden steeds minder naar voren en steeds meer in het nu leeft.
En toen kwam ik uit mijn hol en stond ik ineens echt op de Overtoom. Het was er krankzinnig druk want het was ook nog zwarte vrijdag met toeristen en vooral heel veel Amsterdammers en expats die zo te zien net klaar waren met hun werk en hun studie. Het was een heerlijke mierenhoop van mensen met duidelijke plannen en agenda’s. Ik zag het in al die gezichten en ik probeerde een tijdje zoveel mogelijk flarden van zoveel mogelijk gesprekken op te vangen.
Toen liet ik het los en liet me erin meevoeren, zoveel leven. 
