Ha, de sukkelige kerstfilms zijn weer begonnen.
Ik heb tot laat zitten doorwerken en zet op het laatst even de tv erbij aan, zoals iemand anders de radio aandoet. Even andere stemmen in plaats van die van mij.
Kerstfilm
En ja, hoor, daar is weer zo’n foute kerstfilm. Films met nepsneeuw en nepmensen die nepteksten nepacteren. Ergens in december komen ze ineens als paddestoelen tevoorschijn, de een na de ander, bijna non-stop. Het is heel goed voor mijn humeur, deze films. En volgens mij is het big business om die films te maken.
Poen, plezier en prestige. Dat moet werk je geven, las ik laatst. Weer zo’n ding om aan te voldoen, maar goed, het lukt prima om de hele dag aan het werk te zijn voor mijn geld. Plezier geeft het me ook en prestige interesseert me steeds minder. Maar nu begon een vriendin van me laatst over purpose als derde p, dus dat je wel een duidelijke carrièrelijn moet hebben. Dus nu zit ik daar al een tijdje over te denken.
Ik klap mijn laptop dicht om de finale van de kerstpulp van de dag te kijken, te herkennen aan de aanzwellende muziek. Iets met een Onaantrekkelijk Dun Meisje, een of ander werkgerelateerd drama en een misverstand in de liefde (je hoeft de film niet te zien om het einde te snappen, ook zo fijn). Het Onaantrekkelijk Dunne Meisje is gelukkig net op tijd thuis voor kerstmis en daar is natuurlijk ook de Enge Boy, vaste prik in dit soort films, voor de gelegenheid draagt hij een kersttrui.
Bij de Neppe Kerstboom komt alles snel goed en het Onaantrekkelijk Dunne meisje sluit af met wijze woorden. ‘Sommige dingen moet je behouden,’ zegt ze en ik knik vanaf de bank. Het meisje raakt zelf een beetje ontroerd. ’Maar andere dingen moet je juist loslaten.’ De Enge Boy knikt nu ook, zeer onder de indruk. Kerstlied. Einde.
