Ach, daar verdwijnt weer een stem van mijn jeugd. En van een van de allermooiste liefdesliedjes die ik ken.
Songbird heeft Christine McVie van Fleetwood Mac middenin de nacht in een halfuur geschreven, lees ik op Internet. “I literally woke up in the night and the song was there in my head, and I didn’t have anything to record it on. I had a piano but no tape recorder or any method of recording it at all. So I had to stay awake all night and keep playing it over so I didn’t forget it.’ Ik denk dat elke schrijver het wel kent: dat idee (woord, zin, beeld) dat op een onmogelijk moment om je hoofd komt zoemen en dat je in gedachten maar blijft herhalen en herhalen , want anders vliegt het weer weg.
Goeroe
Songbird was ook het lied van de goeroe die mij en mijn familie een tijdje had ingesponnen in haar web. Zij liet het op een dag over een paradijslijk strand schallen voor duizenden mensen als het ultieme liefdeslied waar alles mee begint. Ik was pas 13, maar ik weet nog dat ik dit lied in mijn hoofd prentte: zo is de liefde dus. Zo moet het zijn.
Leeft de goeroe eigenlijk nog? Een paar jaar geleden ging het bericht dat ze dood was. Zelf was ze in haar leven behoorlijk gewond door de liefde, zo vertelde ze me in 2012, toen ik haar bezocht om research te doen voor mijn boek Een heel bijzonder meisje (dat was een van de weinige keren dat ik voorgoed afscheid van iemand nam die nog leefde).
Ik hou van je ik hou van je ik hou van je. Dat is wat Christine McVie zingt, we weten inmiddels dat haar liefdesleven ook wel wat ingewikkelder was dan dat.
Is Songbird dan achterhaald, of oppervlakkig? Dat is net zoiets als vragen of liefde zelf achterhaald of oppervlakkig is.
