Jona!

En toen was het ineens werkelijkheid. Maar toch nog niet.

Ik ben er twee jaar mee bezig geweest, in een soort veilige cocon. Het schrijven van een nieuw boek.

20 jaar schrijver

Gaandeweg voelde ik dat er iets gebeurde, dat ik in een stroomversnelling kwam. Dat dit een belangrijk boek aan het worden was. Gelukkig vond de uitgever dat ook, en alles liftte mee, tot de cover aan toe, misschien wel mijn mooiste ooit. Ik was het zelf die bedacht dat ik als het boek uitkomt in februari, ook 20 jaar schrijver ben, en ik had enorm veel zin in een feestje. Dus dat werd ook opgetuigd. ‘Het moment dat je ermee naar buiten gaat wordt wel een ding,,’ zei de geweldige perschef van de uitgever. Dus donderdag werd D-Day: cover op de socials, brochure bij alle boekwinkels op de mat, uitnodiging voor de presentatie eroverheen. Jona! De perschef had gelijk: een heel ding. Geweldig maar ook heel… onprivé, als dat het woord is. Dat mijn geheim ineens geen geheim meer is.
Tegelijkertijd kreeg ik de laatste versie van het boek in mijn mailbox van de nieuwe piepjonge eindredactrice. Ik heb nog niet durven kijken, maar in de mail stonden dingen in als ‘Schrik niet van de hoeveelheid rood’ en ‘We hebben het gehad over het ritme van je zinnen en dat dat voor jou soms belangrijker is dan een correcte syntax. Ik heb toch af en toe de zinsvolgorde aangepast.’ Ruimte en licht in mijn hoofd heb ik hiervoor nodig, maar ik heb het nu zoals iedereen om me heen kneiterdruk, hoezo kerstvakantie?

Dus donderdagnacht schrok ik wakker, mijn hart totaal op hol. En dat is het nog steeds. 

Omslag: Marc Suvaal