Kerstgevoel

Het heeft iets grimmigs, Parijs in deze decemberkou. Kouder dan Amsterdam. 

Zelfs de metro die ik me herinner als altijd warm, is nu een guur tochtgat. Komt dat door de energiecrisis? De vele zwervers op straat hebben tentjes en soms isolatiedekens, maar ze zien er stuk voor stuk ernstig verkleumd uit. 

La magie de Noël

Binnen, in de musea, is het relatief rustig. J en ik dwalen langs wonderbaarlijke video-installaties en hologrammen in het Palais de Tokyo – overal hippe jongeren die media-achtige dingen zitten te doen- en laten ons verbazen door het nieuwe Bourse-museum, waar bijna elk kunstwerk wel geluid maakt. In een van mijn lievelingsfilms lopen Julie Delpy en Ethan Hawke over oude spoorlijnen hoog boven de stad; J heeft uitgezocht waar dat was en dus lopen we daar ook ineens. Of door de verlichte, overdekte passages naar de Grands Boulevards. Het lelijkst is ‘La magie de Noël’ in de Tuilerieën , waar ik me stiekem best op had verheugd (‘misschien kan ik leuke foto’s maken voor een kerstkaart’ zei J nog), maar waar we steeds stiller doorheen snellen, langs de zuurkool, de rendieren, de kerstman, de schaatsbaan, de ‘produits artisanales’, het reuzenrad en de kerstbotsautootjes… het lijkt wel een van mijn foute kerstfilms, alles van bordkarton.
De echte restaurants zijn elders. We staan in de rij voor Chartier, zoals het hoort, half verkleumd (voor de zoveelste keer), maar wat een geweldige boudin noir, en de wijn is overal goed. 

Dat mijn leuke rode jas totaal niet warm is, is een beetje dom ingeschat. In onze kleine hotelkamer onder de hanenbalken duurt het elke nacht wel een paar uur voor ik echt weer helemaal opgewarmd ben. Maar dat draagt op een of andere manier helemaal bij aan het kerstgevoel.