‘Waar zijn alle mensen?’ In de uitgestorven Albert Heijn, zo’n beetje tegen etenstijd, stond ik samen met een zwerver bij een verlaten kassa. De caissière haalde verveeld haar schouders op, maar de zwerver zei: ‘Het is Marokko.’ En op mijn glazige blik: ‘Die spelen vandaag.’
En het ergste van dit alles was niet dat ik, stug doorwerkend, dat hele WK totaal had geskipt. Het ergste waren de Sinterklaasliedjes die door de verlaten ruimte schalden.
Enorme pakken
Eerlijk: er zijn momenten geweest dit jaar dat ik weg ben gegaan uit een winkel vanwege die Sinterklaasliedjes. En niet omdat ik niet houd van muzak, want dat doe ik wel. Een ander moment had je mij zachtjes wenend voor het raam kunnen zien staan, terwijl in de straat beneden kinderen en hun ouders zich naar de school verderop haastten, sjouwend met dingen in gigantische vuilniszakken en andere surprises die ter plekke al uit elkaar begonnen te vallen. Het waren trouwens de ouders die sjouwden, de kinderen huppelden er vrolijk omheen. En bij mijn onderburen waar klein kinderen wonen, zie ik opa en oma voor komen rijden, ook alweer enorme pakken.
Voor het eerst. Voor het laatst. Dit jaar geen pakjesavond op 5 december. Geen gestress met cadeautjes, geen gedichten, geen Sinterklaasliedjes, geen intocht in de ijzige kou. De kinderen zijn nu echt uit huis, de oudste in Colombia, het is wel even klaar. Zo gaan die dingen en wie weet, over tien jaar als er eentje zelf kinderen krijgt… niemand hoeft mij dat uit te leggen – liever niet zelfs.
Maar het ding is: ik geloof zelf nog zo hard.
Foto; Jan Steen, Het Sint Nicolaasfeest (dit weekend nog gezien om de hoek in het Rijksmuseum).
