Mijn collega-schrijver Annejan zei iets leuks. Of tenminste, ik vond het leuk, ik kan me voorstellen dat iemand anders dat helemaal niet zou vinden.
Heb jij het ooit ‘gewoon rustig’?’ vroeg ze. ‘Ik verwonder me altijd over jouw vele levens.’
Lamlendig
Er was een tijd dat ik maar 1 leven had. In Spanje. Ik stond op met de zon, schreef mijn verhalen met zicht op de olijfbomen, ’s middags zwom ik in het zwembad op de patio en ’s avonds aten we op diezelfde patio het eten dat ik in het piepkleine dorpje had gekocht: de slager, de groenteboer, de visboer. Wat er toevallig voorhanden was. De nachten brachten we door onder de eindeloze sterrenhemel. Een droomleven.
‘Krijg je te weinig prikkels, dan raakt je brein verveeld,’ las ik laatst, ‘het wordt lamlendig en sukkelt in slaap.’ Nu kan ik natuurlijk alleen maar weten hoe dat voor mij werkte, maar mijn brein ging inderdaad nogal eng doen, dat begon al na een halfjaar. Simpel gezegd: het werkte niet meer. Ik legde mijn sleutels in de ijskast en precies die ene belafspraak vergat ik. Je ziet wel eens van die honden die steeds rondjes lopen achter hun eigen staart aan. Mijn brein was die hond. Ik was constant chagrijnig zonder enige aanleiding. Ging steeds minder doen, steeds minder dromen ook. En het duurde een paar jaar maar toen kon ik ook niet meer schrijven.
Dus ja, kom maar door met al die vele levens! Ik lever er graag wat slaap voor in of rust in de tent. Vannacht droomde ik -echt waar- dat ik een mand met enorme eieren in mijn handen had. Ik wil die eieren allemaal uitbroeden!
