We waren zo’n stel geworden dat ik altijd stom vind.
Op de boot naar Schiermonnikoog… en dan niet leuk buiten op de reling staan met de wind door je haar. Maar allebei met een laptop naast elkaar aan een formica tafeltje, elk met oortjes in ook nog.
Verrukkelijk festival
Film by the Sea Schiermonnikoog is een verrukkelijk festival: een weekend in het dorpshuis van Lytje Pole – zoals het eiland hier heet, op slechte stoeltjes voorpremières kijken van de meest uiteenlopende films. J moet erheen als directeur en ik mag lekker mee op hotel. Toch wist ik tot drie uur voor hij vertrok op vrijdag nog niet of ik het wel zou redden, want nog steeds drukdruk. Uiteindelijk zat ik de hele lange autorit met een telefoon en laptop voor me en ging dat werken dus door op de boot (waar J solidair meedeed) en zelfs die eerste avond tijdens de openingsfilm.
Maar toen nam Lytje pole zelf het over. Eerst met de films. Van die beelden die nog lang door je hoofd blijven spoken, zoals de eenzaamste bevalling ooit (in de Oekraïense oorlogsfilm Klondike) – tot een meesterlijk liefdesdrama waarbij de held doodgaat en dat dat geen seconde sentimenteel is. Maar toch de hele zaal aan het huilen (de film heet Nothing to laugh about).
En toen zei de zon ‘Hé Anna’ en de wind nam de geur van de zee mee, zodat we belandden op het eindeloos brede strand tussen de twee vuurtorens. Dat je ineens zoveel adem hebt, zoveel lucht en licht. Ik keek op en daar was mijn liefje. We waren op Schier en er was alle tijd van de wereld.
