Ik gilde, heel hard en heel eng. Gelukkig was J erbij.
‘Ik kreeg helemaal kippenvel van jou,’ zei hij later.
Saartje Vleeschhouwer
Nachtmerries. Gelukkig maar een of twee per jaar. Deze keer ben ik in mijn huis, ik moet naar de tandarts maar het is al laat, ik heb haast. De deur zit niet goed dicht, en als ik erheen loop zwaait hij open en komt er een groep Shining-achtige meisjes naar binnen. Kinderen en jonge vrouwen, in ouderwetse kleren, met poppen, doodsbleek en serieus. Ik ram de deur weer dicht maar daar komen ze vervolgens dwars doorheen. En dan begin ik dus te gillen, met rare uithalen. Tot J me eruit haalt.
De rest van de nacht en ook de dag erna ben ik bezig met de droom te doorgronden. Het heeft vast te maken met die podcast waarin ik de joodse, mannelijke lijn onderzoek. Al meerdere keren heb ik gedacht: maar de vrouwelijke lijn dan, waar is die? Zelfs mijn vader heeft een lans gebroken voor de familie van Saartje Vleeschhouwer, de vrouw van mijn overgrootvader. En wat te denken van de familie van Suze Groeneweg, via mijn moeder? Powervrouwen die zich dan maar ’s nachts aandienen: wij zijn er ook!
Koevoet
Er is ook een meer prozaïsche verklaring. De creepy huisbaas van het onderbuurmeisje heeft met een koevoet haar deur proberen in te slaan. Dat is waarom er nu steeds beveiligingsbedrijven en agenten door het huis lopen, waardoor we camera’s krijgen en meer licht. Maar ja, daar laten mijn spoken zich niet door weerhouden, integendeel.
