Ik voelde me zo gewichtig toen ik bij de studio aankwam.
Zeven mensen heb ik inmiddels ingeschakeld met het geld van het Amsterdams Fonds voor de Kunst. Zeven mensen die mij helpen om mijn ‘audio autobiografie’ te maken.
Mindfuck
Opgewonden stapte ik binnen met een tas vol fruit en nogal veel halva van de joodse traiteur, ik wilde natuurlijk de catering voor ‘mijn’ team heel goed doen. En daarna moest ik met topacteur Kees Hulst mijn dialogen opnemen. Dat ik ze kan schrijven betekent niet dat ik ze ook natuurlijk kan opzeggen. Daar had ik dus Lieven voor gevraagd, als regisseur. Niet dat hij dat is (Lieven houdt niet eens van fictieve audio) maar ik had al eerder ontdekt dat hij er vrij goed in is.
Het was fascinerend hoe de wereld die ik in woorden had geschapen daar ter plekke tot leven kwam in geluid, met Kees in de rol van mijn stamvader Marcus Preger – de man die aan het eind van de zeventiende eeuw naar Amsterdam kwam vanuit Praag (tien generaties later werd ik geboren). Gaandeweg zag ik alleen nog maar Marcus. Bizar.
Vandaag wordt de mindfuck nog groter. Dan gaan we op locatie opnemen, op plekken in Amsterdam waar Marcus woonde, zoals de Batavierstraat. Die straat bestaat niet meer, maar Lieven wilde het toch daar gaan opnemen. Ik ga vandaag dus drie eeuwen terug tijdreizen naar een fictieve plek, samen met een fictief personage. Maar dan wel met regenjassen en microfoons.
En dat is helemaal niet raar!
’
