‘Ja, leuk, natuurlijk.’ Ik wilde de Schoolschrijver graag helpen om reclame te maken voor de goede zaak op de NOT – dat is een vakbeurs voor het onderwijs.
Dus ik naar de Jaarbeurs.
Lelijk
Toen ik er vanaf het station naar toe liep, in een lange optocht van opgewonden leraren, zonk de moed me eigenlijk al in de schoenen. Waarom zijn beurzen altijd zo lelijk? Bij school denk je aan zacht, warm, veilig. Niet aan zoveel commerciële platheid. De vormgeving, de stands, de verlichting, de herrie, überhaupt zo’n hal, alles is even troosteloos op de NOT. Leraren, behangen met nogal veel goodybags, sjokken in lange colonnes langs schreeuwende reclame voor veel te veel leermethodes, dure software, en een keur aan vage educatieve organisaties met lelijke namen en nog lelijker logo’s… het is bovendien een schaamteloze explosie van veel te veel papier, met een overdaad aan folders, posters en brochures. En dan stonden wij nog wel op het kinderboekendeel. Dat mijn eigen uitgever Lemniscaat daar dit jaar niet was met een kraam, vond ik ineens reuze stoer.
De Schoolschrijver hield zich kranig tussen al dat geweld en er werden gelukkig goede zaken gedaan. Maar toen ik terug liep naar het station voelde zelfs Hoog Catharijne ineens als een weldadige oase.
‘Kom maar door met die prikkels,’ schreeuwde ik in het vorige stukje tegen het universum. Maar sommige prikkels zijn gewoon te hard. 
