‘Juf Anna, heeft u ook op de achterkant van ons taalboek geschreven?’ vraagt een kind. Nee haha, lach ik. Maar ze hebben wel gelijk.
Voor de laatste keer schoolschrijver, na zeven jaar. Toch blijft het me verrassen.
Knuffelarmpjes
Dat de eerste vraag is, als je eenmaal met die sjerp op je troon zit: ‘Verft u uw haar?’ Die zag ik dan toch weer niet aankomen. Dat ze teleurgesteld zijn dat ik niet meer lijk op mijn foto die overal door de school hangt (ook zeven jaar oud) dan weer wel. ‘Jullie zagen er zeven jaar geleden toch ook heel anders uit?’ ‘Ja, maar u zou met make up meer moeten doen aan al die rimpels.’
Love them or hate them. Al die knuffelarmpjes om me heen van de kleuters waar ik net Te groot voor op schoot heb voorgelezen, we kukelen met zijn allen bijna achterover tegen het digibord. Of al die grote bijna-pubers die zogenaamd niet van verhalen houden. De drukke klas die muisstil wordt bij het voorlezen, elke keer weer – en dan soms ineens helemaal niet.
En dan die vraag over het taalboek. Ze draaien het om en daar staat het, met koeienletters: ‘Taal is de wereld waarin verhalen wonen. Anna van Praag.’
Ik kan me absoluut niet herinneren wanneer ik dat gezegd heb (misschien de rechtenman van de uitgeverij er even op af sturen?) maar wat een goed citaat.
Zes groepen achter elkaar probeer ik met meer en minder succes te betoveren, daarna tolt mijn hoofd. Als ik aan het einde van de dag nog even snel een vitrine sta in te richten met boeken, komt de juf van 7C voorbij. Ze is blij. ‘Weet je wat een meisje uit mijn klas net zei: ‘Toen Anna van Praag aan het voorlezen was, voelde ik hoe er een traan over mijn wang rolde.’’ Met dank aan Astrid Lindgren, maar toch. Schoolschrijver zijn – het is bepaald… intens.
4 reacties op “Ik voelde een traan rollen”
Je gaat daar mee stoppen? Zo jammer voor al die kinderen…:(
Nou ja, in ieder geval neem ik even een pauze. Het is vet zwaar ook.
Dag Anna. In de vele jaren dat ik voor de klas stond, jou wel bekend, was een vast dagelijks ritueel: voorlezen. Ik weet nog dat ik het script van een van jouw eerste boeken heb voorgelezen. De tocht naar het Vuurpaleis. Heel mooi. Tijdens het voorlezen was het altijd muisstil. Iedereen vond het heerlijk. Eén keer was er een leergierig, maar ongeduldig jongetje in de klas, die na twee minuten vroeg: Mag ik alvast gaan rekenen? In de loop van de jaren heb ik vele tientallen boeken voorgelezen. Leuk dat jij dit ook doet op scholen. Blijf vooral doorgaan. Ook met schrijven.
Hartelijke groet,
Henk Breur
Ach ja lieve meester Henk dat was ik (bijna) vergeten… Hoe bijzonder dat je dat hebt gedaan.
En dank voor je woorden!
Anna