Ik weet nog dat mijn eerste kind werd geboren. Iedereen om mij heen zat er klaar voor, ze kwamen meteen aangevlogen met al hun liefde en kraamcadeaus.
Maar toen werd het al heel snel vakantie. En al die mensen die braaf op mij hadden gewacht, gingen op reis of over tot de orde van de dag. Dat was een raar moment.
Dat wilde brein
Vanavond is het feest waar ik zeker een half jaar op heb gewacht. Maar morgen rammelt ook al aan de deur. Morgen gaat niet alleen Jona de wijde wereld in, er is ook weer een kind dat staat staat te trappelen.
Chaia heeft lang gewacht op dit moment, dwars door corona heen: studie af, jaarboek gemaakt, eindelijk weer reizen. Het meest tot de verbeelding spreekt het onderzoek dat ze gaat doen tussen de biologen in Costa Rica, waar ze de luiaard gaat bestuderen. Wat een heerlijk zen klusje – hoewel het vast ook gewoon hard werken is. Het lijkt me sowieso goed voor haar om een tijd in de natuur te wonen, even wat andere prikkels aan haar hoofd. Dat wilde, tintelende brein van haar draait eigenlijk altijd overuren. Ze is nu met vlag en wimpel afgestudeerd, en alle biologen willen haar hebben (oké, dit is moederlijke overdrijving). En tegelijkertijd staan er tig vrienden te wenen als ze gaat (dit is dan weer niet overdreven). Wat fijn.
Maar een half jaar zonder al die tintelende Chaia-energie, dat is wel heel erg… lang. 
Foto uit de door haar gemaakte studie-almanak.
