Niemand was verbaasd dat ik omviel.
Alleen ikzelf misschien. Maar volgens mijn therapeut heb ik soms een beetje moeite met de realiteit.
Hersenstam
En die realiteit was natuurlijk dat ik de afgelopen maanden constant in de overdrive stond. De laatste loodjes van het boek waren veel stressvoller dan ik dacht. De podcast Ben ik een nepjood? (inmiddels ook via mijn site te beluisteren) was een megaklus, de organisatie van het grote Anna-twintig-jaar-schrijver- feest ook. En daarnaast was ik nog volop aan het schrijven en lesgeven voor anderen.
Dus zo ongeveer de eerste dag in maanden dat er nul afspraken in mijn agenda stonden, zei mijn hersenstam: STOP! En kreeg ik de derde migraineaanval van mijn leven (goddank slechts de derde). Ik kon alleen nog maar jammerend onder de dekens liggen en keihard op mijn hoofd duwen. Tussen het kotsen door.
De katten vonden het reuze gezellig: ik die nooit een dag in bed blijf, kon amper nog opstaan. J kwam de basisboodschappen brengen en een beetje opruimen, maar verder verdroeg ik niets en niemand. En vooral kon ik absoluut niet naar een scherm kijken. Gelukkig ontdekte ik op een gegeven moment de luisterboeken, dat leidde een beetje af.
We zijn nu vier dagen verder en ik loop weer, drink weer koffie (belangrijk) en de hoofdpijn is nu bijna weg. Wel ben ik nog duizelig en is al het licht idioot fel, ik wil het liefst mijn ogen dichtdoen.
Dus dat doe ik dan maar. 
