Ik ben niet zo goed in in ziek zijn.
De afgelopen dagen sta ik op met hoofdpijn, duizelig. Word ik wakker met het gevoel alsof ik een enorme kater heb. Maar dan zonder het plezier van de wilde avond ervoor.
Wegzweven
‘Je bent gewoon overprikkeld,’ besluit mijn zus als ik zeg dat ik het licht zo fel vind, en de geluiden zo hard. Ik beweeg behoedzaam door de dag, mijn ogen willen eigenlijk wegzweven in plaats van focussen op al die schermen. Maar ja, er moet zoveel. Voor elke mail of klus die ik wegstreep aan de onderkant, komt er aan de bovenkant eentje bij. Of twee. De podcast moet af, het schoolschrijven gaat weer beginnen; maandag word ik daar koninklijk onthaald en waar is nou toch mijn rode sjerp…? Ik raak steeds van alles kwijt in mijn kleine huis.
Dus ja, mijn zus heeft vast gelijk. Waar is de Mammaloe van de woonwagen gebleven? Ik mis haar!
En dan stuurt iemand op de uitgeverij een foto. Wat? Mijn boek! Het is stiekem al aangekomen. Ik wil het liefst meteen naar Rotterdam rijden. Het tintelt in mijn brein: nog maar zes nachtjes slapen en dan gaan we het vieren. Wat betekent dat? Ik moet nog mijn nagels mooi laten doen, iets bedenken met mijn haar, heel veel koekjes bakken, consumptiebonnen voor het feest, muzikanten… Voorpret is verrukkelijk.
Wat een fijne prikkels!
En zo ziet het er dus uit als je podcastcredits inspreekt maar je bent niet in een studio.
