De coolste bibliotheek waar ik ooit was, staat dus in Groningen.
Oké, tijdens mijn studie moest ik wel eens naar de bibliotheek van het Rijksmuseum en dat is een bibliotheek van Zweinstein-achtige allure. Maar wel hermetisch, statisch. Je durft de boeken bijna niet aan te raken – en dat mag ook niet.
Hamelen
De bibliotheek in Groningen zit dus in die enorme toren, die ze het Forum noemen. Het is zo’n ruimte met overal zachte stoelen en doorkijkjes en schemerlampen en hoekjes. We waren er overdag en ’s avonds en het was altijd open. Waar je maar keek zaten mensen te werken en te lezen en te praten en dat kon allemaal. Overal kon je boeken pakken, ook mijn boek Jona stond er te pronken (en werd ter plekke door iemand meegenomen). Ook kon je naar de film of naar een superheldententoonstelling, of chillen in de rooftop bar. Ik wilde meteen in Groningen gaan studeren. Of eigenlijk gaan wonen in die bibliotheek.
De dag erna was de bibliotheek in de saaie wijk Amsterdam-Slotermeer een kleine anticlimax. Maar niet voor de kinderen van groep 7 van de Schoolschrijfschool, die ik er als een rattenvanger van Hamelen mee naar toe sleepte. Als veulens huppelden ze door de kleine ruimte, verzamelden boeken alsof het schatten waren, gingen vol overgave op speurtocht.
Een jongen vroeg zelfs, licht verbijsterd: ‘Dus je hoeft hier niet voor te betalen? Je kunt hier gewoon naar binnen?’ De bibliothecaris en ik knikten en hij zei opgetogen: ‘Ik ga meteen mijn ouders hiermee naartoe nemen morgen. En dan gaan we hier gewoon lekker zitten.’
Dat gebeurde in Amsterdam Nieuw West.
