En ineens was het voorbij. De mist in mijn hoofd.
Ik ben vrij goed in zulke dingen zeggen net voordat ze echt gaan gebeuren, dus misschien is het voorlopig alleen manifestatie. Ook goed.
Kleuren. Mensen.
Maar dit was een lange, taaie maand waarin ik alleen maar moe was. En maar niet kon geloven dat niet de hele wereld stilstond door het uitkomen van mijn boek. Een maand waarin ik eruitzag als een zombie en ook nog eens de hele tijd natregende.
Gisteren regende het niet, of in ieder geval niet toen ik ging lopen. Zomaar door Amsterdam, urenlang. En ik zag alles. Hoeveel er al in bloei stond tussen de kale bomen door. De rondvaartboten in de grachten die om elkaar heen manoeuvreerden. De roezemoezende drukte van de Albert Cuijp. Zelfs de Kalverstraat in al zijn beteuterde lelijkheid zag er anders uit. Het regende nog steeds niet en alles bewoog. Kleuren. Mensen.
Ik kocht twee nieuwe rokjes en dat was feestelijk. Maar nog veel fijner was dat ik om de tien minuten stil moest staan en zoeken naar mijn nieuweboekschriftje waar ik al maanden mee in mijn tas loop. Dat ik onder het lopen en kijken steeds weer opnieuw een zin krabbelde, een woord, een gedachte, een naam. Dat er iets leek te ontstaan, uit bijna niets. Iets tintelends.
Zoals je de lente al voelt voordat je hem ziet of ruikt.
