‘Ik ben zelf geboren en getogen in Amsterdam, maar mijn man is in 2017 pas uit Turkije gekomen en thuis is Turks nu de voertaal; dus mijn kind moet bijgespijkerd worden in Nederlands,’ zei de betrokken moeder.
We zaten op zachte bankjes in de hal van de grote school – zo’n school waar schoolschrijvers heel zinnig werk doen. Ik vertelde over bibliotheken, voorlezen, hoe boeken een rol kunnen spelen en hoe je dat aantrekkelijk maakt. De aanwezige ouders kregen er steeds meer zin in.
En toen gebeurde het.
Bow Dhet
‘Kent u Bow Dhet?’ vroeg de moeder. Ik begreep niet meteen over wie ze het had, maar toen zei ze: ‘Hij heeft een film gemaakt waarin hij een boek laat zien. Dat boek gaat over seks en dingen als pijpen, met plaatjes en alles. “Dit boek is voor kinderen van vier jaar,” zei hij, “kijk maar hier staat het, en dat geven ze hier in dit land gewoon aan onze kinderen.” Iedereen om mij heen heeft het erover en stuurt dat filmpje door. Wat vindt u daarvan?’ En voor ik daar iets van kon vinden, zuchtte de moeder: ‘Ik ben zo geschrokken. En nu durf ik dus niet meer naar de bibliotheek. Wat denkt u, zijn deze boeken hier op school ook?’
En ik dacht aan de kleine Thierry. Dat kind dat vroeger bij me om de hoek woonde, in een prachtig huis met overal boeken. Aan mijn collega Pim dacht ik ook. Een aan al die onvermoeibare schoolschrijvers en bibliothecarissen en leraren die zo hard werken om met prachtige boeken de ontlezing en de achterstand tegen te gaan.
Meneer Bow Dhet is inmiddels fraai uitgerangeerd. Maar wie ruimt zijn puinzooi op?
