Heel veel liefs van de andere kant van de wereld

Een kaartje met interessante postzegels in de bus.

Dat ze het zo goed heeft daar in Azië, schrijft de jongste. De timing van de post is uitstekend want op dit moment is ze alweer een paar dagen offline omdat ze een of andere onherbergzame tocht aflegt.

Dampend zakje

‘Het is je eigen schuld,’ zegt mijn zus, ‘jullie hebben ze reisverslaafd gemaakt.’ Zij en ik proberen nog steeds elke week een kowa (koffiewandeling) te doen door het park. Deze keer is het een beetje grimmig. Als mijn zus net aan een gevoelig verhaal is begonnen en we er even bij gaan zitten worden we ingekapseld door twee vechtersbazen: een achter ons bankje en eentje ervoor. De man achter ons is bang en dom, die voor ons opgefokt en grof; geen fijne combinatie. ‘Kom, we gaan,’ zegt mijn zus; we sneaken ertussenuit en laten de oude mannetjes op het bankje ernaast buffer zijn (ze beginnen zich meteen in rap Amsterdams met de ruzie te bemoeien). Op een volgend bankje, dan maar niet in de zon, deponeert iemand net een dampend zakje hondendrol in de prullenbak naast ons. ‘Ik speel mee in een blog,’ zegt mijn zus. Onze kowa’s maken deel uit van het fijnmazig web van het zusterschap, ik kijk er elke week naar uit, met of zonder de geur van hondenpoep.
Weer thuis zet ik de kaart met ‘veel liefs van de andere kant van de wereld’ op de piano, zodat ik hem nog een paar keer kan lezen. Ze schrijft over olifanten, mijn meisje, een running gag tussen ons.

Natuurlijk hebben we ze het reizen voorgeleefd. Maar ik lees ook dit: ‘Ik leef heel erg in het moment en geniet van de kleine dingen, zoals jij dat ook zo goed kan.’