Sommige mensen zal dit als muziek in de oren klinken: dat je in je agenda kijkt en er staat helemaal niks.
Ik vind dat eng.
Chaos
Dat is natuurlijk precies de bedoeling. Een half jaar geleden stuurde ik de definitieve versie van Jona naar de uitgever. Daarna kwam de tijd van redactie, die naadloos overliep in promotie. En daarvóór was ik maandenlang bezig geweest met het verhaal op papier krijgen.
Maar er is ook nog het begin, het allerbelangrijkste. Het moment dat er nog niks is – en tegelijkertijd alles. De chaos. De beeldhouwer en de nog onbewerkte steen, de kok in de bedrieglijk lege keuken. Wat dan, hoe dan, waarom dan? En waarom ik?
Mijn schrijfpetemoei vond dit altijd de heerlijkste periode. Zij ramde er dan achter elkaar een ruw verhaal uit, en daarna vond ze alles zonde van haar tijd – redactie al helemaal. Ik vermoed dat de meeste kunstenaars het maar eens zijn.
Rituelen helpen. Het schrift, voor de eerste flarden. Ik weet nooit van tevoren welk schrift dat gaat zijn, in dit geval kocht ik het ooit in het Rodinmuseum. Muziek mag nog even niet. In stilte dwaal ik door mijn brein, ik loop ook letterlijk heen en weer. Personages. Daar start het mee en die zijn er al. Net als iets gerafelds, iets waar ik mijn vingers aan snijd zoals aan de rand van papier. Bloed is goed.
En dan.
