Het schijnt dat dertig jaar gleden een groep kinderboekenschrijvers neerstreek bij een kasteel in Baarn.
Het was georganiseerd door Imme Dros en nog een paar anderen. De crème de la crème van de jeugdliteratuur van de vorige eeuw lag daar te kletsen in het weelderige gras en dook in de vijver.
Nostalgisch
Alleen Selma Nooit en Jacques Vriens zijn er nu weer bij, precies op die plek. Verder een bonte verzameling van zo’n zeventig schrijvers van hedendaagse kinder- en jeugdboeken. Het is georganiseerd door de auteursbond en ook deze keer zie je overal groepjes in het weelderige groen. Maar er zijn binnen in het kasteel ook serieuze bijeenkomsten, bijvoorbeeld over Tiktok en AI. Tijdens die laatste workshop blijkt dat er al schrijvers onder ons zijn die voor hun boeken ChatGTP gebruiken. Het is een urgent onderwerp, ook de Schrijversacademie hield er laatst een studiedag over. Wat ik daarvan heb onthouden is dat die tools inmiddels ook over theory of mind beschikken, kort gezegd: de computer wordt steeds empathischer. En, daar is iedereen het over eens, het gaat krankzinnig snel. Komt het daardoor dat deze dag nu al nostalgisch voelt? Af en toe zoom ik uit: hoe zal het zijn voor de schrijvers die over dertig jaar, dus in 2053, neerstrijken in Baarn? Het kasteel zal er dan nog wel staan, maar hoe zal het zijn met onze boeken? Zijn er tegen die tijd miljoenen Geronimo Stiltons bij gekomen, hoe is het landschap dan? Niemand die het weet.
Misschien is het daardoor dat ik de hele dag zoveel huidhonger heb. Ik wil ze allemaal aaien, die lieve collega’s, ze vasthouden en samen blijven zitten bij dat meer, tijdens een eindeloze midzomernacht.
