Bye bye Schoolschrijver

Vier paar armen om me heen – van de meisjes. Vier keer boks van de jongens. ‘Het was echt heel leuk met u.’
En weg zijn ze.

Een beetje daas fiets ik terug. Dus dit was het. Zeven jaar hart en ziel, zweet en tranen. Zeven jaar Schoolschrijver.

Sparkle

Omdat ik al jaren geen boeken meer schrijf voor de basisschool. Omdat zeven jaar lang genoeg is. Iedereen die zich druk maakt over taalachterstand -of juist niet- zou eens een tijdje moeten meelopen op Schoolschrijver-scholen. Het leert je van alles over Amsterdam. En je komt nog eens ergens, die scholen liggen vaak ver buiten de ring.
Er zijn momenten die ik nooit zal vergeten. Zoals dat jongetje waarvan de moeder was neergestoken door de vader en die dus in een klap allebei zijn ouders had verloren (want vader in de gevangenis). Via taal kon hij weer bij zijn moeder komen, we maakten samen een herinneringsboekje. Of dat kind dat schreef op Moederdag: ‘Mama, ik ben u dankbaar dat u voor mij ging strijden dat wij in Nederland konden opgroeien. En dat u ons niet liet weghalen toen de kinderbescherming dat wou.’ Pubermeisjes die stiekem de meest prachtige verhalen schreven terwijl ze me verder totaal negeerden of afbekten; sowieso kinderen die out of the blue aan het schrijven -en lezen- sloegen. Iets met een vonk, een sparkle.
Ik heb in die zeven jaar vaak gevloekt van frustratie, gewanhoopt. Me te vaak een druppel op een gloeiende plaat gevoeld. Ik heb zoveel leraren overspannen zien worden (ik was zelf ook vrij slecht in orde houden).
Maar dan was er altijd weer het voorlezen, magisch, bij het licht van een kaarsje.

Vorige week was ik nog aan het aftellen. Bijna voorbij, bijna voorbij. Nu, op de fiets, denk ik: heb ik wel genoeg gedaan?