Terwijl ik hier ben, gebeuren er daar dingen.
In Utrecht werd een baby geboren. Hoera! En morgen gaat er iemand dood. Allebei in mijn nabije omgeving – die nu dus even iets minder nabij is.
Goeroe
Mijn vader vertelde mij ooit over zijn bezoek aan een goeroe. ‘Het leven is verschrikkelijk,’ zei de goeroe tegen de volgelingen die aan zijn lippen hingen. En hij gaf er meteen maar een heleboel voorbeelden van: hoe er overal mensen de wereld kapotmaken waar we bijstaan en hoe ze zichzelf en anderen enorm veel pijn doen, hoeveel ellende en verdriet er is, hoeveel onrecht.
De volgelingen knikten somber. Ja, het leven is verschrikkelijk.
Op dat moment begon de goeroe breeduit te glimlachen. ‘Het leven is verrukkelijk,’ zei hij. Je hoeft alleen maar naar de ongelooflijke schoonheid van een bloem te kijken, naar een pasgeboren baby, of de liefde van of voor een ander mens te voelen, is er iets mooiers dan dat?
De volgelingen begonnen nu ook te lachen, bij de gedachte alleen al. Ja, de wereld is verrukkelijk, beaamden ze.
Toen werd de goeroe stil – en met hem de volgelingen. De goeroe keek hen ernstig aan, stuk voor stuk. ‘De wereld,’ zei hij, ‘de wereld is.’ 
